herten kunnen fluiten

een keramieken fluit-gewei

Vroeger, toen ik een klein meisje was, is me verteld dat wanneer ik heel veel broodkorstjes zou eten, ik zou kunnen fluiten. Ik heb heel veel broodkorstjes gegeten, maar ik kan nog steeds niet fluiten. En het gekke is dat mijn jongere broertje wel in staat is om te fluiten. Hij is vijf jaar jonger dan ik ben en ik kan met zekerheid zeggen dat ik meer broodkorstjes heb gegeten in mijn leven dan hij, en toch ben ik degene die alleen het geluid van lucht voortbreng.

Toen ik erachter kwam dat ik, ondanks al die broodkorstjes, niet kan fluiten, vroeg ik me af wie er wél konden fluiten. En dan heb ik het niet over de vogels – zij kunnen fluiten, en dat weten we allemaal. Plotseling zag ik mezelf met mijn moeder en een plastic zak vol oud brood onderweg naar de hertjes die om de hoek woonden. Zou oud brood een delicatesse voor herten zijn? Met mijn vingers koos ik zorgvuldig de stukjes brood uit voor de toenaderende hertjes en door het hek gaf ik hen te eten. Ik zag ze knabbelen. En terwijl ik deze scène opnieuw afspeel in mijn hoofd, zie ik hoe er gaten in de geweien groeien. Ik voel hoe het bot langzaamaan ruimte maakt voor de openingen. En de wind blaast er doorheen.